Noc i mgła, noc i broulliard, noc i mgła - Alain Resnais (1955) | Fred Vogels (2021)
W 2011 napisałem pierwszą wersję, dziś ją skończyłem. Teraz także z napisami (przetłumaczone z francuskiej wersji przez samego Resnais). Trudno było komponować, mdłości, płacz. Naprawdę, nie utrzymywałem go suchym. Był bardzo ciężki. Ponieważ musiałem pozwolić sobie na okropne obrazy w mojej głowie, żeby pisać muzykę. Ale teraz jest wreszcie skończony. W takim razie dla mnie. Co za praca, co za film. Straszny. Muzyka stała się dokładnie tym, o czym myślałem: wyrazić grozę wojny. Konfrontacja, zastraszanie i pół słownika pojęć negatywnych. Więc dlaczego to robisz? Ponieważ nikt inny tego nie robi. Może też ostrzec. Ludzie wciąż atakują się nawzajem najstraszniejszymi środkami. Ludzie odwracają wzrok. Człowiek jest zajęty sobą. Jedyną bronią, jaką mam, jest muzyka w mojej głowie. Boję się najgorszego.
Night and Fog (francuski: Nuit et brouillard) to francuski film dokumentalny z 1955 roku. Wyreżyserowany przez Alaina Resnaisa powstał dziesięć lat po wyzwoleniu nazistowskich obozów koncentracyjnych. Dokument przedstawia opuszczone tereny Auschwitz i Majdanka, opisując życie więźniów w obozach. Night and Fog powstał we współpracy ze scenarzystą Jeanem Cayrolem, który przeżył obóz koncentracyjny Mauthausen-Gusen.
Muzykę ścieżki dźwiękowej skomponował Hanns Eisler. Resnais początkowo wahał się przed zrobieniem filmu i odrzucił ofertę złożenia go, dopóki Cayrol nie został zakontraktowany do napisania scenariusza. Film został nakręcony w całości w 1955 roku i składa się ze współczesnych ujęć obozów i materiałów filmowych. Resnais i Cayrol uznali film za bardzo trudny do wykonania ze względu na jego charakter graficzny i przedmiot.
Film napotkał trudności z francuskimi cenzorami niezadowolonymi ze zdjęcia francuskiego policjanta w filmie oraz z niemiecką ambasadą we Francji, która próbowała zatrzymać premierę filmu na festiwalu filmowym w Cannes.
Night and Fog został wydany bardzo pozytywnie i nadal cieszy się bardzo dużą popularnością. Zostało to ponownie pokazane w 1990 r., Aby przypomnieć ludziom o „okropnościach wojny”.
Napisałem nową partyturę do tego filmu. Pomysł przyszedł, gdy ktoś powiedział, że muzyka Eislera jest zbyt „szczęśliwa”. Nie zgodziłem się z tym, ale podjąłem wyzwanie, aby napisać moje muzyczne poglądy na ten trudny temat.
